Ankara'nın kültürel nabzını tutan etkinliklerden biri olan 36. Ankara Film Festivali, bu yıl da sanat dünyasının en parlak isimlerini bir araya getirdi. Festivalin en dikkat çekici anlarından biri, usta oyuncu Rutkay Aziz'e verilen "Sanat Çınarı Ödülü" töreniydi. Bu ödül, sadece bir onur nişanı değil, aynı zamanda yılların emeğinin, tutarlı duruşun ve halkın sevgisinin somut bir yansıması. Rutkay Aziz, sahnede alkış tufanıyla karşılandı, ancak konuşması, salondaki herkesi derin bir sessizliğe gömdü. Ödülünü eline aldığında, moderatörün klasik sorusu geldi: "Mutlu musunuz?" Beklenen coşkulu bir "Evet!" yerine, Aziz'in sesi hüzünle doldu. Bu an, sadece bir ödül törenini değil, ülkedeki genel ruh halini yansıtan bir manifesto gibiydi. Sanatçılar, toplumun aynasıdır derler; Aziz de tam da bunu yaptı, izleyicileri kendi iç dünyalarına ve kolektif kaygılara davet etti.
Rutkay Aziz'in kariyeri, Türk sinemasının en ikonik sayfalarından birini oluşturuyor. Yıllardır hem başarılı performanslarıyla hem de sosyal sorumluluk bilinciyle gönüllerde taht kurmuş bir isim. Festivalde aldığı bu ödül, onun gibi nadir bulunan sanatçıların hak ettiği değeri simgeliyordu. Konuşmasında, mutluluğun bireysel bir zafer olmadığını, aksine toplumsal barışın ve adaletin gölgesinde yeşerebileceğini vurguladı. Salondaki şaşkınlık dalgası yayılırken, Aziz sakin bir ifadeyle devam etti. Konuklar arasında fısıltılar dolaşıyordu; kimileri başlarını sallıyor, kimileri gözlerini nemlendiriyordu. Bu tepki, Aziz'in sözlerinin ne kadar evrensel bir yankı bulduğunu gösteriyordu. O, ödülün sevincini, ülkedeki zorlu koşullarla paylaştı – adaletsizliklerin gölgesinde, hukukun üstünlüğünün sorgulandığı bir ortamda bireysel mutluluğun nasıl bir lüks haline geldiğini sorguladı. Bu eleştiri, sanatın dönüştürücü gücünü bir kez daha kanıtladı; çünkü Aziz, sadece bir oyuncu değil, vicdanın sesiydi.
Aziz'in ifadesi, mutluluğun sınırlarını aşan bir umut mesajıyla taçlandı. Konuşmasını, "Mutlu olmanın bir nedeni yok tek başına... Ama bir şey var. Umutluyum," diye sürdürdü. Bu sözler, salonda bir kıvılcım yaktı. Kadınların, gençlerin ve sıradan vatandaşların demokrasi ve barış için seslerini yükselttiğini hatırlatarak, kolektif bir direnişin işaretlerini işaret etti. "Bizim umudumuz, bitmeyecek, ölmeyecek! Evet, güneşli günleri göreceğiz, motorları da maviliklere süreceğiz!" Bu cümleler, Aziz'in klasik Türk şiirinden esinlenerek söylediği bir manifesto gibiydi. Orada oturan herkes, bu umudun ne kadar gerçekçi ve ilham verici olduğunu hissetti. Sanatçılar arasında böyle bir duruş sergileyenlerin azlığı, Aziz'i daha da değerli kılıyordu. Toplum, sanatçıları iki kategoriye ayırıyor: Bir yanda dürüst, yurtsever ve halkın yanında duranlar; diğer yanda ise fırsatçı, tutarsız ve güç odaklı olanlar. Aziz, ilk kategorinin parlak bir örneğiydi. Halk, ikincileri zaten gönlünden silmeye başlamıştı; çünkü gerçek sanat, yalakalıkla değil, cesaretle beslenir.
Bu konuşma, sadece festivalin değil, güncel tartışmaların da bir özeti gibiydi. Sanat dünyasında, Rutkay Aziz gibi isimler nadir bulunuyor. Yıllardır ekranda ve sahnede, karakterlere can verirken, gerçek hayatta da benzer bir derinlik sergiliyor. Ödül töreni sonrası, sosyal medyada binlerce paylaşım yapıldı; insanlar, Aziz'in sözlerini alıntılayarak kendi hikayelerini ekledi. Bazıları, günlük zorluklarda umudu nasıl koruduklarını anlattı; diğerleri, kolektif değişim için çağrı yaptı. Bu etkileşim, konuşmanın ne kadar geniş bir etki yarattığını gösteriyor. Festival organizatörleri, Aziz'i seçerken muhtemelen bu etkiyi öngörmüştü; çünkü "Sanat Çınarı" ödülü, sadece teknik başarıyı değil, kültürel mirasa katkıyı onurlandırıyordu. Aziz'in kariyerine baktığımızda, sayısız film, dizi ve tiyatro eserinde iz bıraktığını görüyoruz. Her rolünde, insanlık hallerini öyle doğal yansıtıyor ki, seyirci kendini buluyor. Bu ödül, onun bu mirasını taçlandırıyordu, ama Aziz için asıl ödül, halkın sevgisiydi.
Konuşmanın yankıları, sanatın ötesine, siyasetin koridorlarına da sıçradı. Rutkay Aziz'in umut vurgusu, güncel siyasi gelişmelerle örtüşüyordu. Örneğin, İYİ Parti'deki son hareketlilikler, benzer bir belirsizlik ve umut dengesini çağrıştırıyordu. Partide, Olağan Kurultay süreci devam ederken, eski genel başkan Meral Akşener'in yeniden aday olacağı yönünde haberler dolaşıyordu. Bu söylentiler, partinin son dönemde kazandığı ivmeyi gölgeleyebilirdi. Müsavat Dervişoğlu'nun liderliğinde, İYİ Parti toparlanmış, güven tazelemeye başlamıştı. Dervişoğlu, tutarlı bir çizgi izleyen, ne yapacağı öngörülebilir bir figür olarak öne çıkıyordu. Akşener'in dönemi, dalgalı bir yelken gibiydi; şimdi ise parti, sakin sulara doğru ilerliyordu. Kurultayın Aralık ayında gerçekleşmesi beklenirken, bu haberler "İyi giden bir aracın tekerine çomak sokmak" gibi algılanıyordu. Akşener'in ihtiraslarına kapılmayıp kenarda kalması, partiye fayda sağlayabilirdi. Dervişoğlu ile yoluna devam etmek, İYİ Parti için en sağlıklı seçenek gibi görünüyordu. Bu gelişmeler, Aziz'in umut mesajıyla paralellik taşıyordu: Değişim, aceleci adımlarla değil, kararlılıkla gelir.
Rutkay Aziz'in konuşması, sanat ve siyasetin kesişim noktasında bir köprü kurdu. Sanatçılar, toplumun vicdanı olmalı; güç odaklarına yaslananlar ise gerçek etki yaratamaz. Aziz, bu ayrımı net bir şekilde çizdi. Toplum, yalaka ve dönekleri zaten dışlıyordu; çünkü sanat, samimiyetle nefes alır. Aziz gibi isimler, bu samimiyetin timsaliydi. Ödül töreni, sadece bir kutlama değil, bir uyarıydı: Mutsuzluk kolektifse, mutluluk da öyle olmalı. Aziz'in hüzünlü itirafı, izleyicileri düşündürdü; peki, bireysel zaferler ne kadar anlamlı? Bu soru, festivalin en derin iz bırakan sorusu oldu.
Konuşmanın bir başka boyutu, umudun pratik yansımalarıydı. Aziz, kadınların ve gençlerin sesini duyurarak, değişimin motorunu işaret etti. Demokrasi mücadelesi, barış arayışı – bunlar, soyut kavramlar değil, günlük hayatta somut adımlardı. Festival sonrası röportajlarda, Aziz bu umudu daha da açtı; genç neslin enerjisinin, en karanlık günlerde bile yol gösterici olduğunu söyledi. Bu, sanatın toplumsal rolünü pekiştiren bir bakış açısıydı. Benzer şekilde, İYİ Parti'deki dinamikler de umudun siyasi yansımasını gösteriyordu. Dervişoğlu'nun liderliği, partiyi yeniden yapılandırıyor; üyeler arasında güven artışı gözlemleniyordu. Akşener'in olası dönüşü, bu ivmeyi bozabilirdi; ancak yazarlar, onun akıllıca bir kenara çekileceğini öngörüyordu. Aralık kurultayı, bu belirsizliği netleştirecekti. Siyaset, tıpkı sanat gibi, tutarlılıkla yükselir.
Bu olaylar zinciri, günün tebessüm köşesine de ilham verdi. Nasreddin Hoca'nın klasik bir fıkrası, tam da bu dengesizlikleri özetliyordu. Hoca, eşeğini temiz hava alsın diye dama çıkarmış, ama hayvan inmek istememiş. İnatlaşmadan vazgeçen Hoca, onu bırakıp gitmiş. Eşek, sevinçle zıplamış; dam delinmiş, hayvan aşağı yuvarlanmış. Hoca'nın çıkardığı ders, ibret doluydu: "Demek ki, eşeğin mertebesini yükseltirsen, hem bulunduğu yere zarar veriyor, hem de kendine... Nalları dikiyor böyle!" Bu fıkra, hem siyasi ihtirasları hem de sahte yükselişleri tiye alıyordu. Günlük hayatta, aceleci adımlar felakete yol açabilirdi; gerçek ilerleme, sabırla gelirdi.
Rutkay Aziz'in ödül konuşması, 36. Ankara Film Festivali'ni unutulmaz kıldı. Mutsuzluk itirafı, umut vaadiyle dengelenmişti; bu, Türkiye'nin ruh halini yansıtan bir ayna gibiydi. Sanatçılar arasında Aziz gibi vicdanlı sesler, toplumu aydınlatıyordu. İYİ Parti'deki gelişmeler de benzer bir umut taşıyordu; Dervişoğlu'nun önderliğinde, parti yeni ufuklara yelken açıyordu. Nasreddin Hoca'nın fıkrası, bu karmaşaya tebessüm kattı. Günün sözü ise her şeyi özetliyordu: "Halka rağmen siyaset yapmaya kimsenin kudreti yetmez!" Bu söz, Aziz'in mesajıyla örtüşüyordu – değişim, halkın gücüyle gelir. Festivalin yankıları, haftalarca sürecek; çünkü bu konuşma, sadece bir ödül anı değil, bir dönüm noktasıydı. Umut, en güçlü silahtır; ve Aziz, bunu herkese hatırlattı.
