Türkiye'nin siyasi ve hukuki manzarasını derinden sarsan Ekrem İmamoğlu davası, son dönemde yargı sisteminin güvenilirliğini sorgulatan bir skandala dönüştü. İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu'na yönelik diploma iptali iddiaları, sadece bireysel bir hukuki süreç olmanın ötesine geçerek, ülkenin adalet mekanizmalarını ve toplumsal vicdanını hedef alan bir ulusal kriz haline geldi. Hukukçular, akademisyenler ve yorumcuların katıldığı canlı yayın tartışmalarında, davanın ailevi yıkımı, yasal imkansızlıkları ve geniş toplumsal yansımaları masaya yatırıldı. İmamoğlu'nun mahkeme savunmasındaki esprili direnişiyle ailesini teselli etmesi, yargı mensuplarının sessizliği ve "kafa kumda" uyarısı, Türkiye'nin 86 milyon vatandaşını ilgilendiren bir hesaplaşmayı tetikliyor. Bu dava, Ergenekon ve Balyoz gibi geçmiş travmaları anımsatarak, yargının Anayasa Mahkemesi kararlarını hiçe sayan tutumunu ifşa ediyor. Peki, bu süreçte yargı nereye gidiyor ve toplumun isyanı nasıl bir uyanışa dönüşecek? Detaylara adım adım inelim.
Davanın en yürek burkan boyutu, İmamoğlu ailesinin mahkeme salonlarındaki varlığı ve duygusal çöküşü olarak öne çıkıyor. Her duruşmada ailesinin tamamı – babası, kız kardeşi ve en büyük oğlu dahil – salonda yerini alıyor. Oğlu, büyükannesinin koluna gire gire geliyor ve bu görüntü, izleyen herkesi derinden etkiliyor. Tartışmacılar, İmamoğlu'nun savunmasını yaparken ailesine dönüp şakalar yaparak onları neşelendirmeye çalıştığını vurguluyor. Örneğin, "Hâlâ 25 yaşında görünüyorum, yakışıklıyım" diye espri yaparak anne ve babasını güldürmeye çalışıyor. Bu anlar, davanın sadece hukuki bir mesele olmadığını; bir ailenin, bir çocuğun ve bir milletin onurunu zedelediğini gösteriyor. "Sevgili çocuğunuz İstanbul Belediye Başkanı mı yoksa Cumhurbaşkanı mı olursa olsun, anne ve baba için o çocuk tek çocuğudur," diye ifade ediliyor bu duygusal bağ. İmamoğlu'nun 21 yaşındaki genç bir adamken başlayan mücadelesi, şimdi ailesinin gözleri önünde yargılanıyor ve bu tablo, Türkiye'nin yargı sisteminin utanç verici bir yansıması olarak nitelendiriliyor. Aile üyelerinin her duruşmada yanlarında olması, İmamoğlu'nun yalnız olmadığını ama aynı zamanda yargının vicdansızlığını daha da belirgin kıldığını ortaya koyuyor. Bu ailevi drama, davayı kişisel bir hikâyeden ulusal bir trajediye dönüştürüyor ve izleyicilerde derin bir empati uyandırıyor.
Diploma iptali iddiasının yasal temelsizliği, davanın en bariz skandalı olarak tartışılıyor. Hukuk uzmanları, hiçbir idareci, idare hukuku hocası, avukat veya hukuk profesyoneli bu iddianın geçerliliğini savunamayacağını net bir şekilde belirtiyor. Diploma iptali, yasal prosedürlere tamamen aykırı ve imkansız bir adım olarak görülüyor. "Böyle bir şey mümkün değil. Bakın, böyle bir şey mümkün değil. Bu olamaz," diye vurgulanıyor. Bu iddianın arkasında yatan suç isnadı – diploma üzerinden dolandırıcılık veya sahtecilik gibi – hukuken sürdürülemez bulunuyor. Tartışmacılar, İmamoğlu'na yapılabilecek her şeyin, sıradan bir vatandaşa da yapılabileceğini işaret ederek, "Bana bunu yapabilirlerse, ben de 86 milyondan biriyim. Herkese her şeyi yapabilirler," diyorlar. Bu uyarı, davanın bireysel değil, sistematik bir baskı aracı olduğunu kanıtlıyor. Diploma meselesi, üniversite kayıtları ve mezuniyet belgeleri gibi somut delillerle çürütülüyor; ancak yargı organlarının bu delilleri görmezden gelmesi, Anayasa ihlallerini tetikliyor. Hukukçular, idarenin keyfi kararlarının yargı eliyle meşrulaştırılmasının, hukukun üstünlüğünü yok ettiğini savunuyor. Bu kısım, davanın teknik yönünü aydınlatarak, okuyucuya yasal çelişkilerin ne denli derin olduğunu gösteriyor ve yargı reformu ihtiyacını acil kılıyor.
İmamoğlu'nun mahkeme savunmasındaki ince mesajları, davanın siyasi boyutunu ifşa ediyor. Savunmasında "Kafanızı ne kadar kuma gömerseniz gömün, yine de görünürsünüz," diye bir ifade kullanan İmamoğlu, bu sözlerle mahkemeye, 8 milyon İstanbullu seçmene ve siyasi-politik iş dünyasına bir uyarı gönderiyor. Bu cümle, yargının gerçeklerden kaçamayacağını ve toplumun gözünden kaçmayacağını ima ediyor. Tartışmacılar, bu ifadenin sadece İmamoğlu'na değil, tüm ülkeye yönelik bir feryat olduğunu belirtiyor. "Bu sadece İmamoğlu meselesi değil. Bu bir ülke meselesi. Bu hukuk meselesi. Hukuk yoksa ülke de yoktur. Bakın, hukuk ve adalet yoksa ülke de yoktur," diye netleştiriliyor. Bu uyarı, yargı sisteminin körü körüne kararlar almasının, milletin iradesini hiçe saydığını vurguluyor. İmamoğlu'nun savunması bir saat kırk dakika sürüyor ve bu süre zarfında hem hukuki argümanlar sunuyor hem de ailesine moral veriyor. Bu ikili yaklaşım, onun liderlik vasfını pekiştirirken, yargının duygusal manipülasyonlara karşı duyarsızlığını eleştiriyor. Mesajın hedef kitlesi geniş: Siyasi aktörler, iş insanları ve sessiz kalan aydınlar. Bu kısım, davanın ötesinde bir siyasi hesaplaşma olduğunu göstererek, okuyucuyu düşündürüyor ve toplumsal sorumluluğu hatırlatıyor.
Toplumsal birlik çağrısı, tartışmanın en güçlü ve motive edici bölümü. Tartışmacılar, "Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiç," diyerek bireysel kurtuluş arayışını reddediyor. "Yılanın bana dokunmayanı yaşasın" zihniyetinin Türkiye için lüks olmadığını belirtiyorlar. Bu çağrı, geçmişteki Ergenekon ve Balyoz davalarını anımsatarak, "Bugün bana yarın sana" ilkesini hatırlatıyor. Her 10 yılda bir tekrarlanan bu tür davaların, herkesi tehdit ettiği vurgulanıyor. "Bu ülkede her 10 yılda bir Ergenekon, Balyoz gibi davalar oluyor. Bugün bana yarın sana," diye ifade ediliyor. Anayasa Mahkemesi kararlarının mahkemelerce uygulanmaması, en büyük eleştiri noktası. "Tüm avukatlar buna isyan etmeli. Yargıtay üyeleri, emekli Yargıtay üyeleri neden 'Mahkemelerin Anayasa Mahkemesi kararlarına uymasını istiyoruz' demiyor?" sorusu, hukuk camiasına yöneltiliyor. Bu isyan çağrısı, yargı mensuplarını vicdan muhasebesine davet ediyor ve toplumun her kesimini – avukatlar, hâkimler, iş dünyası – harekete geçmeye teşvik ediyor.
İş dünyası ve sivil toplumun sessizliği, tartışmada sert bir şekilde eleştiriliyor. "Avukatlar nerede kardeş? İşleri gücü nerede, iş dünyası nerede? Ne bekliyorlar daha?" diye soruluyor. Kongre konuşmasında "Pijamalarıyla televizyon kumandası elinde bizi arayanlar" ifadesiyle alay eden başkanın sözleri alıntılanıyor. Bu eleştiri, pasif izleyiciliğin yeterli olmadığını ve aktif direniş gerektiğini haykırıyor. Cezaevine atılmanın suçunun ne olduğu sorgulanıyor: "Bir adamın bunu söylemesi ne suçtur? Ne cezası alır?" Tartışmacılar, adalet talebinin suç olmadığını, aksine yurttaşlık hakkının bir parçası olduğunu savunuyor. Bu bölüm, okuyucuyu harekete geçmeye davet ederek, davanın pasif bir haber olmaktan çıkarıp kolektif bir mücadele alanına dönüştürüyor. Sessizliğin suç ortağı olduğu ima edilerek, iş dünyasının ekonomik çıkarlarını, avukatların mesleki etik sorumluluğunu ve hâkimlerin yeminlerini sorguluyor.
Yargı sisteminin genel çöküşü, davanın arka planında yatıyor. Tartışmacılar, Türk yargısının onurunu korumak zorunda olduğunu belirtiyor. "Yargı, milletin haklarını, Türk yargısının şerefini ve 21 yaşındaki gencin haklarını korumalı," diye vurgulanıyor. Bu, yargının tarafsızlığını kaybettiğini ve siyasi baskı altında ezildiğini gösteriyor. Anayasa ihlalleri, diploma gibi teknik meselelerde bile kendini belli ediyor. Hukukçular, idari işlemlerin yargı eliyle manipüle edilmesinin, demokrasiyi tehdit ettiğini söylüyor. Bu analiz, davanın sadece İmamoğlu'nu değil, tüm hukuk devletini ilgilendirdiğini kanıtlıyor. Okuyucu, burada yargı reformunun aciliyetini hissediyor ve sistemin köklü değişime ihtiyaç duyduğunu anlıyor.
Davanın ulusal boyutu, Türkiye'nin geleceğini şekillendiriyor. Tartışmacılar, bu olayın 86 milyon vatandaşı kapsadığını tekrarlıyor. Eğer İmamoğlu gibi bir figüre yapılabiliyorsa, sıradan birine de yapılabilir. Bu, korku iklimini besliyor ve sivil itaatsizliği teşvik ediyor. "Ülke meselesi bu. Hukuk yoksa ülke de yok," sözleri, okuyucuyu düşündürüyor. İmamoğlu'nun direnişi, bir sembol haline geliyor ve toplumun uyanışını tetikliyor. Bu kısım, davanın siyasi sonuçlarını ele alarak, önümüzdeki seçimler ve toplumsal hareketler için ipuçları veriyor.
Sonuç olarak, Ekrem İmamoğlu davası, yargı krizinin zirvesi olarak tarihe geçiyor. Ailevi drama, yasal imkansızlıklar, ince mesajlar, birlik çağrıları ve isyan haykırışları, Türkiye'yi bir vicdan muhasebesine sürüklüyor. Hukukçuların öfkesi, sessiz kalanlara uyarı niteliğinde. Bu dava, adaletin yeniden inşası için bir dönüm noktası; İmamoğlu'nun sesi, bu mücadelede yankılanmaya devam edecek. Toplum, "ya hep beraber ya hiç" ilkesini benimseyerek, yargıyı dönüştürmeli.
