Türkiye'nin siyasi arenası, Ankara Arena Spor Salonu'nda gerçekleşen hareketli bir etkinlikle sarsıldı. Binlerce katılımcının nefeslerini tuttuğu bu buluşma, partilerin geleceğe dair vizyonlarını masaya yatırdığı bir platforma dönüştü. Hava, beklenti dolu bir enerjiyle doluyken, konuşmacılar sahnede boy göstererek güncel sorunlara ışık tuttu. Bu kongre, sadece iç tartışmalarla sınırlı kalmadı; toplumun her kesimini ilgilendiren somut adımları da gündeme taşıdı. Peki, bu adımlar neler mi? Merakınızı biraz daha diri tutun, çünkü asıl sürprizler hemen ardından geliyor.
Kongrenin ilk gününde, liderlerin yaptığı açılış konuşmaları adeta bir yol haritası çizdi. Bu harita, yıllardır biriken sorunlara yönelik net çözümler sunuyordu. Özellikle, iktidara gelindiğinde uygulanacak politikalar, katılımcıların yüzlerinde beliren gülümsemelerle karşılandı. Sorunların sadece dile getirilmesi değil, nasıl aşılacağının da açıkça ortaya konması, salondaki havayı değiştirdi. Çiftçilerden emeklilere, güvenlik güçlerinden eğitim camiasına kadar geniş bir yelpazede umut vaat eden bu vizyon, Türkiye'nin ekonomik yüklerini hafifletme potansiyeli taşıyordu. Detaylara inelim ki, bu vaatlerin günlük hayata yansıyışını hayal edebilesiniz.
Tarım ve kırsal kalkınma, kongrenin en çarpıcı başlıklarından biri olarak öne çıktı. Yakıt maliyetlerinin özel tüketim vergisi ve katma değer vergisinden muaf tutulacağı duyuruldu; bu, çiftçilerin omuzlarındaki yükü anında azaltacak bir hamle. Üç yıl öncesine kıyasla petrol fiyatlarının yarı yarıya düşmesine rağmen mazotun fiyatının üçe katlanması gibi ters orantılı bir durum yaşanıyordu ülkede. Bu vaat, köylülerin tarlalara dönmesini teşvik edecekti. Şehirleşmenin getirdiği göç dalgasını tersine çevirmek için, toplu eğitim sisteminin terk edilerek köy okullarının yeniden açılması planlandı. Köylerdeki sağlık merkezleri de bu kapsamda canlandırılacak, böylece uzak bölgelerdeki vatandaşlar merkeze bağımlı kalmadan temel hizmetlere erişebilecek. Bu adımlar, sadece kırsalı değil, gıda fiyatlarını da aşağı çekerek sofralara ucuzluk getirecekti.
Eğitim ve sağlık alanındaki reformlar ise geleceğin temellerini güçlendirecek nitelikteydi. Kapalı kalan köy okullarının yanı sıra, askeri hastaneler ve Gülhane Askeri Tıp Akademisi gibi kurumlar yeniden faaliyete geçirilecekti. Türk Silahlı Kuvvetleri'nin gurur kaynağı olan bu yapılar, ordunun itibarını eski günlerine döndürecek. Askeri liselerin, özellikle Kuleli Askeri Lisesi'nin kapılarını yeniden açması, gençlerin geleceğini aydınlatacak bir adım olarak vurgulandı. Polis okulları da bu dönüşümden nasibini alacak; gençlerin hayatlarını altüst eden mülakat sisteminin kaldırılması, başarıya dayalı bir giriş süreci getirilecek. Bu sayede, liyakat esaslı bir personel yapısı oluşacak ve güvenlik güçlerinin motivasyonu artacaktı.
Güvenlik ve savunma politikaları, kongrede derinlemesine ele alındı. Kuvvet komutanlarının Genelkurmay Başkanı'na bağlanması, siyasi iradenin askeri hiyerarşiye müdahalesini sona erdirecekti. Yıllardır süren tartışmalara son verecek bu düzenleme, orduda disiplin ve profesyonelliği pekiştirecek. Bir subayın 45 yıllık emeğinin, selam durma becerisine indirgenmesi gibi absürtlükler tarihe karışacaktı. Polis teşkilatının yaşadığı sıkıntılar da masaya yatırıldı: Düzensiz çalışma saatleri, mobbing, tehditler ve yetersiz ücretler... Kongre, polislere insani çalışma koşulları ve adil maaş vaat etti. Maç güvenliğinden kongre kapılarına kadar fedakarca görev yapan bu kahramanların, en azından bir bardak su içebilecekleri bir sistem kurulacaktı. Yargı mensupları, subaylar, öğretmenler gibi kamu çalışanlarının ücretleri de yoksulluk sınırının üzerine çıkarılacak; emekli maaşları yaşanabilir seviyeye çekilecekti.
Ekonomik vaatler, kongrenin kalbi gibi atıyordu. Asgari ücretin yoksulluk hattının altına düşmesi, emeklilerin geçim derdi çekmesi gibi kronik sorunlara çare aranmıştı. Parti programı, ucuz yakıt, kira ve gıda projeleriyle dolu bir paket sundu. Vergi yükünün hafifletilmesi, devletin vatandaşın sırtından inmesi anlamına geliyordu. Zenginlerden alınan vergi affı gibi adaletsizlikler sona erecek; elmas tüccarlarından yat sahiplerine kadar herkes adil payına düşeni verecekti. İşletmelerin yüzde 55'ini devletin vergilerle yutması, esnafı bataklığa sürüklemişti. Kongre, vergi indirimlerinin paradoksunu ortaya koydu: Düşük vergilerle tüketim artacak, turizm canlanacak, halk daha fazla harcayacak ve dolaylı olarak devlet kasası dolacaktı. Üç yıl önce 120 dolardan 62 dolara düşen brent petrolüne rağmen mazotun 60 liraya fırlaması, hükümetin vatandaşın sırtından dış borç ödediğini gösteriyordu. Bu döngü kırılacak, çiftçi kazandıkça ülke kazanacaktı.
Sosyal adalet ve gelir dağılımı, vaatlerin en insani yüzünü temsil ediyordu. Kamu çalışanlarının maaşları, öğretmenlerden hakimlere kadar her kademede düzenlenecekti. İkinci vardiya gibi uygulamalar tarihe karışacaktı; İçişleri Bakanı'nın sözde yasakları, yasal güvenceye kavuşacaktı. Parti, minimum ücretin yaşanabilir kılınmasını, emeklilerin rahat nefes almasını sağlayacak bir ekonomik model çizdi. Giderleri düşürürken gelirleri artıran bu model, halkın cebini dolduracaktı. Esnafın kan ağladığı dükkanlar, umutla dolacaktı. Yurt dışından gelen sendika liderleriyle yapılan görüşmelerde bile bu iyimserlik hissediliyordu; her köşede bir umut kıvılcımı yanıyordu.
Kongre, sadece vaatlerle sınırlı kalmadı; birleştirici bir dilin gücüyle toplumu kucakladı. Liderin supra-politik konuşması, farklı kesimleri ortak bir paydada buluşturdu. Sorunların tanımlanması yetmiyordu; çözümlerin rasyonel ve uygulanabilir olması gerekiyordu. Bu vizyon, Türkiye'yi kısa sürede aydınlık günlere taşıyacaktı. Çiftçinin tarlasında, polisin nöbetinde, öğretmenin sınıfında değişim rüzgarları esecekti. Halk, bu adımlarla gurur duyacak; devletin ortağı değil, asıl sahibi olduğunu hissedecekti.
Sonuç olarak, bu kongre bir dönüm noktasıydı. Ekonomik rahatlama, sosyal adalet ve siyasi reformlar, Türkiye'nin geleceğini şekillendirecekti. Vatandaşlar, yarınlara dair somut umutlar taşırken, bu vaatlerin hayata geçirilmesi için sabırsızlanıyordu. Değişim, adım adım gelecek; ama ilk adımlar zaten atılmıştı. Bu heyecan verici yolculukta, herkesin yeri vardı.