Ankara'nın gri sonbahar havası, bugün biraz daha ağırlaştı. Siyasi arenada fırtınalar esiyor, kulisler fısıldaşmalarla dolu. Bir adam var ki, yıllardır şehrin nabzını tutuyor, projelerle umut dağıtıyor. Ama son günlerde, o umutların üzerine kara bulutlar çöktü. Dün akşam saatlerinde patlayan bir haber, tüm Türkiye'yi ayağa kaldırdı: Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş hakkında soruşturma izni talebi. İçişleri Bakanlığı'na sunulan dosya, adeta bir deprem etkisi yarattı. Peki, bu hamle ne anlama geliyor? Kimlerin eli var arkasında? Ve en önemlisi, Yavaş nasıl bir yanıt verecek? Saatler 12'ye yaklaşırken, herkes ekrana kilitlendi – bir açıklama bekliyorduk, ama gelen, sadece bir başlangıç mıydı?
İşte o an geldi çattı. Saat tam 12'yi vururken, Mansur Yavaş'ın sesi Ankara Büyükşehir Belediyesi'nin resmi kanallarından yükseldi. Konuşma, kısa ama keskin bir kılıç gibiydi; her kelime, yılların birikmiş öfkesini taşıyordu. Yavaş, kameraların karşısına geçmeden önce, ekibini toplamış, metni son kez gözden geçirmişti. O anı düşünün: Oda sessiz, dışarıda trafik uğultusu, içeride ise bir şehrin kaderi masada. "Çağırırlarsa, gönüllü olarak ifadeye vermeye hazırız çünkü bizim gizleyecek, çekinecek, saklayacak hiçbir şeyimiz yoktur," diye başladı söze. Bu cümle, sadece bir savunma değil, bir meydan okumaydı. Sanki yıllardır beklediği anı yaşıyordu; yüzünde ne panik, ne tereddüt – sadece kararlı bir duruş.
Yavaş'ın sözleri, bir nehir gibi akmaya devam etti. "Görev sürem boyunca her adımımı hukukun evrensel ilkeleri, demokratik değerler ve kamu vicdanı doğrultusunda attım," dedi, sesi hafifçe yükselerek. Ankara halkının bir kuruşunun hesabını vermekten çekinmediğini vurguladı. "Bugün bir kez daha açıkça söylüyorum: Hiçbir iddia, hiçbir girişim; şerefime, itibarımıza ve inandığım değerlere gölge düşüremez. Çünkü ben doğruyu yaptım. Çünkü ben milletimin emanetini namus bildim." Bu kısım, dinleyenleri ayağa kaldıracak cinstendi. Sosyal medyada anında paylaşımlar yağdı; #MansurYavaş etiketi trend oldu. Milletimin emaneti... Bu kelimeler, sadece bir ifade değil, bir manifesto gibiydi. Yavaş, sanki meydanlara sesleniyordu, ama bu sefer ekranlar üzerinden.
Konuşmanın en çarpıcı bölümü, geçmiş incelemelere değindiği yerdi. "Bu süreçte defalarca devletin kendi kurumları, Mülkiye Müfettişleri ve MASAK yetkilileri tarafından kapsamlı incelemeler yapıldı," diye devam etti. Belgeler, dosyalar, hesaplar satır satır taranmış; her işlem şeffaf, her kuruşun kaydı mevcut. "Sonuç açık ve nettir: Her işlemimiz şeffaftır, her kuruşun kaydı vardır." Bu sözler, soruşturma talebini adeta yerle bir ediyordu. Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı'nın İçişleri'nden izin istemesi bile gereksizdi, çünkü Yavaş ekibine göre, gönüllü ifade vermeye hazırdılar. "Kolaylık sağlamak, sürecin uzamasına fırsat vermemek adına izin alınmasını bile gerek görmüyoruz. Hesabını veremeyeceğimiz tek bir işlemimiz yoktur." Düşünün, bir belediye başkanı, devletin en üst makamlarına bu kadar net meydan okuyor – Türkiye'de nadir görülen bir cesaret.
Ama Yavaş durmadı; asıl bombayı, eski yaraları deşerek patlattı. "Mesele öyle çok tartışıldı ki, devletin kendi müfettişleri geldi, baktı. Osman Gökçek'in sayfalarca sunduğu belgeleri devletin en yüksek denetim makamı olan Mülkiye Müfettişi tek tek inceledi, didik didik etti." Sonuç? Müfettişler ifadeye çağırmaya bile gerek görmemiş. Hafta başında hazırlanan iddianamede Yavaş'ın isminin olmaması, bazı çevreleri rahatsız etmiş. "Geçtiğimiz günlerde eski dönem yolsuzluklarına ilişkin detaylı açıklamayı zaten basın toplantımda yapmıştım. Tek tek hepsini yeniden anlatmayacağım ama yapılan çifte standartlar hukuk devletinin üzerine gölge düşürmektedir." Bu kısım, eski günlerin hayaletlerini diriltiyordu. Hatırlayın, Ankara'da o dönemki ihaleler, usulsüzlük iddiaları... Yavaş, hepsini bir bir masaya yatırmıştı. Şimdi ise, o iddiaların intikamı mı alınıyordu?
Yavaş'ın öfkesi, sızdırılan soruşturma dosyasına kaydı. "Biz hem bu konularla ilgili hem de soruşturmayı sızdıran ve sürece siyaseten müdahil olan kişiler hakkında işlem yapılmasını bekliyorduk." Ama tam tersi olmuş: Denetim görevini yeterince yapmadığı gerekçesiyle soruşturma izni istenmiş. "Bu durum, adaletin terazisini şaşırtmak isteyenlerin çabasıdır." Kelimeler, adeta bir uyarıydı. Yavaş, kapısının devlete ve adalete sonuna kadar açık olduğunu vurguladı. "Ama kimse unutmasın: Bu ülke, adaleti eğip bükerek yönetilemez. Unutmayın; gün gelir, bu kantar herkesi tartar. Demokrasi sadece sandıkta değil, adalete güvenle yaşar. Adaleti siyasetin malzemesi yapmayın. Çünkü hukuk, bir gün herkese lazım olacaktır." Bu cümleler, salonu –ya da ekran başındakileri– dondurdu. Bir lider, sadece kendini değil, tüm sistemi sorguluyordu.
Konuşmanın sonuna doğru, Yavaş bir kez daha netleştirdi: "Bizim kapımızı çalmak kolaydır, çünkü biz hesap vermekten korkmayız. Zor olan, kirli kapıların önüne gitmektir. Siz o kapıları atladınız." Bu, doğrudan bir itham mıydı? Kulisler hemen kaynamaya başladı. Eski yönetimlere, usulsüzlük iddialarına atıf mı? Yoksa daha geniş bir siyasi hesaplaşma mı? Yavaş, mikrofonu bırakırken, yüzünde hafif bir tebessüm vardı – zafer mi, yoksa sadece bir duruş mu? Dışarıda, belediye binasının önünde toplanan kalabalık, alkışlarla dağıldı. Sosyal medyada ise tartışma alevlendi: Bazıları "Destek Yavaş'a" diye kampanya başlattı, diğerleri ise soruşturmanın detaylarını merak ediyordu.
Bu açıklama, sadece bir yanıt değildi; bir dönemin özetiydi. Hatırlayın, Ankara Büyükşehir Belediyesi'ne yönelik o konser soruşturmasını. 27 Eylül'e kadar sessizlik hâkimdi, ama o tarihte 14 kişi gözaltına alınmıştı. Yavaş'ın adı o dönemde de geçmişti, ama şimdi her şey daha kişisel, daha keskin. Soruşturma izni talebi, dün akşam İçişleri'ne ulaşmıştı – bomba etkisi yaratan bir hamle. Yavaş'ın gönüllü ifade vaadi, süreci hızlandırabilir mi? Yoksa bu, daha büyük bir fırtınanın habercisi mi? Ankara sokaklarında, kahvehanelerde, ofislerde konuşuluyor: Bu, adalet mi yoksa siyaset mi?
Günler geçtikçe, bu hikaye daha da derinleşiyor. Yavaş, yıllardır Ankara'yı dönüştürdü: Yeşil alanlar, metro hatları, sosyal yardımlar... Her proje, bir emanet gibi taşındı. Ama şimdi, o emanetin hesabını soranlar var. Müfettiş raporları, MASAK incelemeleri – hepsi temiz çıkmışken, neden bu izin talebi? Osman Gökçek'in belgeleri, eski ihaleler... Hepsi bir zincirin halkaları. Yavaş'ın sözleri, bu zinciri kırmaya yönelik bir çabaydı. "Hesap vermekten korkmayız," demişti; peki, karşı taraf ne yapacak? İçişleri'nin yanıtı ne zaman gelecek? Savcılığın bir sonraki adımı nedir?
Türkiye, bu satırları okurken, kendi vicdanını sorguluyor. Adalet, gerçekten kör mü? Yoksa siyasi rüzgarlar mı esiyor? Yavaş'ın çıkışı, sadece Ankara'yı değil, tüm ülkeyi salladı. Saat 12'nin büyüsü, bir liderin cesaretiyle taçlandı. Ama bu son değil; asıl sınav, mahkeme koridorlarında. Kim kazanacak? Emanetini namus bilenler mi, yoksa gölgelerde kalanlar mı? Gözler şimdi, resmi yanıtlara çevrildi – ve bu bekleyiş, geceleri uykusuz bırakacak kadar gerilim dolu. Ankara, bir kez daha tarih yazıyor; ve biz, satır aralarında kayboluyoruz.