Türkiye'nin siyasi gündemi, son yıllarda hız kesmeden ilerleyen bir dizi tartışmayla dolu. Ekonomik zorluklar, derin yoksulluk ve toplumsal gerilimler, her kesimden insanı etkileyen bir tablo çiziyor. Bu ortamda, liderlerin attığı adımlar ve partilerin iç dinamikleri, geleceğe dair umutları ve kaygıları aynı anda besliyor. Özellikle, muhalefet partilerinin kongre süreçleri ve ittifak arayışları, dikkatleri üzerine çekiyor. Ancak, bu hareketliliklerin altında yatan motivasyonlar, daha derin bir stratejiyi işaret ediyor gibi görünüyor.
Siyasi aktörlerin gözü, 2027'de gerçekleşmesi muhtemel erken seçimlerde. Bu süreç, yıllardır konuşulan bir "yol" metaforuyla özetlenebilir; geniş şeritli, zaman zaman hızlanan, bazen yavaşlayan bir otoyol. Üzerinde araçlar –yani siyasi gündem maddeleri– bazen gözden kayboluyor, bazen yeniden beliriyor. Örneğin, Kürt meselesi gibi köklü sorunlar, bu yolda bir şerit olarak konumlanıyor. Kimileri bunu çözüm umudu olarak görürken, kimileri ise geçici bir taktik olarak değerlendiriyor. Gerçekten bir ilerleme sağlanabilir mi, yoksa bu sadece bir oyalama mı? Vatandaşlar, bu soruya yanıt ararken, liderlerin sessizliği dikkat çekici.
Cumhurbaşkanı'nın yaklaşımı, bu otoyolun en kritik unsurlarından biri. Abdullah Öcalan gibi hassas isimlere dair doğrudan bir yorum yapmaktan kaçınan bir duruş sergiliyor. Bunun yerine, ittifak liderlerini "kurucu" olarak nitelendiren ifadelerle dengeleri koruyor. Bu strateji, 1994'ten beri İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı'ndan başlayarak, siyasi iletişimi ustalıkla yöneten bir liderin elinden çıkıyor. Araştırmalar ve kamuoyu yoklamaları, her zaman parmak ucunda tutulan bir nabız gibi. Vatandaşların bu konudaki algısı, provokasyonlara karşı hassas; örneğin, DEM Parti heyetinin İmralı ziyareti sonrası yaşananlar, bu hassasiyeti bir kez daha ortaya koydu.
Heyet üyelerinin dönüşünde dile getirdiği "ikna edici" ifadeler, tartışmaları alevlendirdi. Gülistan Kılıç Koçyiğit'in açıklamaları, görüşmenin detaylarını kısmen aydınlatsa da, asıl merak edilenler gizli kaldı. Heyet, terör örgütü lideriyle yüz yüze bir diyalogdan mı memnun döndü, yoksa daha geniş bir vizyon mu paylaşıldı? Bu belirsizlik, toplumun temel beklentisi olan şeffaflık talebini güçlendiriyor. Vatandaşlar, "Ne konuşuldu, nereye gidiyoruz?" diye sorarken, parlamento komisyonlarının sessizliği, güvensizliği derinleştiriyor. Anketlerde terörsüz bir Türkiye'ye destek yüzde 60-80'lerde dolaşsa da, sürecin sonuç vereceğine inananlar yüzde 30-35'te kalıyor.
Çatışma çözüm süreçlerinde "bisiklet teorisi" sıkça anılır: Hareket etmezsen devrilirsin. Türkiye'de bu bisiklet, yavaş da olsa pedal çevirmeye devam ediyor. Ancak, toplumun nerede durduğu belirsiz. Komisyonun yıl sonu itibarıyla görevinin biteceği söyleniyor, ama uzatma kararları –örneğin iki aylık ek süre– neden alınıyor? Yasal altyapı tartışmaları, infaz yasası değişiklikleri ve izolasyon koşulları gibi unsurlar, spekülasyonlara yol açıyor. Mehmet Uçum gibi danışmanların köşe yazıları veya Feti Yıldız'ın cuma tweet'leri, haftalık gündemleri belirlese de, somut bir yol haritası çizmiyor. Toplum, bu parçalı bilgileri birleştirmekte zorlanıyor.
Muhalefet cephesinde ise Ekrem İmamoğlu'nun durumu, otoyolun başka bir şeridi gibi işliyor. Cumhuriyet Halk Partisi'nin kapatılma tehditleri, yeni kongreler ve 2026'daki olası yargı kararları, belirsizliği artırıyor. Bir anda kapanan bir şerit, birden açılabilir; bu da siyasi manevraların ne kadar öngörülemez olduğunu gösteriyor. AK Parti içindeki çelişkiler –örneğin Dervişoğlu'nun açıklamaları– ise iktidar bloğunun kendi tabanını yönetme çabasını yansıtıyor. X-ray metaforu gibi ironik ifadeler, İmralı ziyaretlerinin toplum nezdindeki algısını ele veriyor: Gerçek bir adım mı, yoksa sembolik bir jest mi?
Tüm bu unsurlar, 2027 erken seçimlerinin gölgesinde şekilleniyor. Anayasa değişikliği gerektiren adımlar, muhalefeti yeniden tasarlamayı hedefliyor. 2017'de %50+1 sistemine geçişle değişen kurallar, liderin en güçlü olduğu alanlardan biri: Rakip safları dizayn etmek. Abdullah Öcalan'ın izolasyon koşullarının değişimi veya infaz yasasına eklemeler gibi konular, bu büyük resmin parçaları. Ancak, hiçbir şey bağımsız değil; her şey, o geniş otoyolun bir parçası.
Siyasi iletişim uzmanlarının 1993'ten beri gözlemlediği gibi, araştırmalar olmadan ilerlemek imkansız. Politikacıların "her şeyi bildiklerini" sanması, eski bir yanılgı. Günümüzde, her ilde, her kesimde farklı yaklaşımlar var. Kimileri çözüm için adım atılmasını isterken, kimileri tabanlarının tepkisinden çekiniyor. Bu dengeler, süreci yavaşlatıyor ama durdurmuyor. Vatandaşların en büyük talebi, gizli kapaklı olmayan bir diyalog: "Temsilcilerim neyi tartışıyor, ben ne kazanacağım?"
Sonuçta, bu otoyolun sonu belirsiz. Araçlar hızlanabilir, şeritler değişebilir, ama hedef aynı: 2027'ye varmak. Ekonomik krizler, yoksulluk ve terör belası, her şeridi etkiliyor. Toplum, şeffaflık ve somut adımlar beklerken, liderlerin nabız tutma becerisi kritik rol oynuyor. Gelecek aylarda, komisyon uzatmaları veya yasal düzenlemeler, yeni dönemeçler getirebilir. Türkiye'de siyaset, bu dinamiklerle nefes alıyor; izleyenler içinse, her viraj bir soru işareti.