Hatay'ın Reyhanlı ilçesi, son günlerde Türkiye'nin en trajik haberlerinden birine ev sahipliği yapıyor ve bu olay, sadece bir aile dramı olmanın ötesinde, toplumsal vicdanı sarsan bir vahşet zincirini gün yüzüne çıkarıyor. 10 yaşındaki Suriyeli çocuk Amir A., 5 Aralık 2025'te okuldan döndükten sonra kaybolmuş, ailesi günlerce onu aramıştı. Ancak 8 Aralık'ta, Reyhanlı Baraj Gölü yakınlarında diri diri toprağa gömülmüş halde bulunması, tüm ülkeyi yasa boğdu. Üzerine taşlar yığılmış, başından yaralı ve baygın halde çıkarılan minik Amir, mucizevi bir şekilde hayatta kalmayı başardı. Bu korkunç olayın faili olarak gösterilen dayısı Muhammet Eldavut'un jandarmadaki ifadesi ise adeta pes dedirtti: Suçlamaları inkar ederek "ağaçtan düştü, korktum kaçtım" demesi, delillerle çelişince tutuklandı. Peki, bu vahşi saldırı nasıl başladı? Aile dinamikleri neydi, jandarma soruşturması hangi delillere dayanıyor ve Suriyeli mülteci çocuklara yönelik şiddet neden bu kadar yaygınlaşıyor? Gelin, bu yürek parçalayan hikayenin her detayını, zaman çizelgesini ve arka planı
Olayın kökeni, Hatay'ın sınır ilçesi Reyhanlı'ya uzanıyor – burası, Suriye iç savaşı sonrası binlerce mülteciye ev sahipliği yapan, ekonomik ve sosyal gerilimlerin yoğunlaştığı bir bölge. Amir A., 10 yaşında bir Suriyeli ulusal; ailesiyle birlikte Kurtuluş Mahallesi'nde mütevazı bir hayat sürüyor. Baba Muhammed A., Suriye'den göç etmiş bir işçi; anne ise ev hanımı. Amir, Mehmet Belkız Büyükvelioğlu İlkokulu'nda 3. sınıf öğrencisiydi – öğretmenleri onu "canlı, meraklı ve derslerine hevesli bir çocuk" olarak tanımlıyordu. Aile, Reyhanlı'ya 2016'da yerleşmiş; burada hem kültürel uyum sorunları hem de mülteci statüsünün getirdiği zorluklarla boğuşuyordu. Dayı Muhammet Eldavut ise 30 yaşında, aynı mahallede yaşayan ve yeğeniyle sık sık vakit geçiren bir figür. Eldavut, inşaat işçisi olarak çalışıyor; ancak komşulara göre "sıcakkanlı ama dengesiz" biriydi. Aile içinde, maddi sıkıntılar ve kültürel çatışmaların olduğu söyleniyor – örneğin, Amir'in babasıyla dayısı arasında ara sıra tartışmalar yaşanıyordu. Bu arka plan, olayın sadece bireysel bir vahşet olmadığını, mülteci ailelerin kırılgan yapısını da işaret ediyor. Hatay gibi sınır illerinde, Suriyeli çocuklar okulda ayrımcılığa uğruyor; istatistiklere göre, 2025'te mülteci çocuklara yönelik şiddet vakaları yüzde 25 arttı. Amir'in hikayesi, bu istatistiğin en acı yüzü: Bir çocuğun güvendiği dayısının elinden en vahşi şekilde kurtulmaya çalışması.
Zaman çizelgesi, 5 Aralık 2025 sabahı başlıyor ve her saat, gerilimi artırıyor. O gün, Amir okula gidiyor; saat 08:30 civarında Mehmet Belkız Büyükvelioğlu İlkokulu'na varıyor ve derslerine katılıyor. Öğle arasından sonra, yani saat 13:00'te okul çıkışı, son kez görülüyor – güvenlik kameraları, onu kapıda dayısı Muhammet Eldavut'la el ele tutuşmuş halde kaydediyor. Eldavut, "Yeğenimi almaya geldim" diyerek öğretmenlerden izni almış; bu, ailenin günlük rutiniymiş, zira baba iş başında olunca dayı okul çıkışlarını üstleniyormuş. İkili, Reyhanlı Baraj Gölü yakınlarına doğru yola çıkıyor – kamera kayıtları, onları bir minibüse binerken gösteriyor. Saat 14:00'e doğru, baraj çevresindeki fıstık bahçelerine ulaşıyorlar; Eldavut'un akrabalarının tarlası burası. Amir'in ailesi, çocuğun eve dönmemesi üzerine saat 16:00'de paniğe kapılıyor. Baba Muhammed A., hemen İlçe Jandarma Komutanlığı'na koşuyor ve kayıp başvurusu yapıyor: "Oğlum okuldan çıkalı saatler oldu, telefonlara cevap vermiyor." Jandarma, standart prosedürü devreye sokuyor: Ekipler mahalleyi tarıyor, komşular sorgulanıyor ve sivil toplum kuruluşları – örneğin, mülteci hakları dernekleri – arama ekipleri kuruyor. Gece boyunca fenerlerle sokaklar didik didik ediliyor, ama iz yok. 6 Aralık sabahı, soruşturma genişliyor: Jandarma, okul ve çevre kameralarını incelemeye alıyor. Saat 10:00'de kritik delil ortaya çıkıyor – Reyhanlı girişindeki bir kamerada, Amir ve dayısı baraj yoluna sapıyor. Bu, aramaları baraj gölüne kaydırıyor; dalgıç ekipler suya iniyor, dronlar havadan tarama yapıyor. Aile, sosyal medyada #AmiriBulun çağrısı başlatıyor; binlerce paylaşım, Hatay'ı ayağa kaldırıyor. 7 Aralık'ta, Eldavut sorguya alınıyor: Başlangıçta "Yeğenim bende değil, belki arkadaşlarıyla oynuyordur" diyor, ama kamera görüntüleri yalanlıyor. Jandarma, onu gözaltına alıyor ve detaylı sorgu başlıyor.
8 Aralık öğle saatleri, olayın dönüm noktası: Saat 14:30 civarında, baraj gölü kenarındaki bir çalılık alanda, iki köylü balık tutarken şüpheli bir kabarıklık fark ediyor. Yaklaşınca dehşete düşüyorlar: Toprak altında, vücudunun bir kısmı gömülü, başı yaralı ve üzerine taş yığılmış bir çocuk cesedi sanıyorlar. Hemen jandarmaya haber veriyorlar. Ekipler, alanı kordon altına alıyor; kazı çalışmaları başlıyor. Minik Amir, hâlâ nefes alıyor – baygın ama nabzı zayıf. Başında derin bir yara, kollarında sıyrıklar ve bacakları toprağa gömülü. Jandarma, taşları temizliyor ve onu yavaşça çıkarıyor; o sırada, çocuk sayıklayarak "Dayı... Dayı Muhammet..." diyor – bu an, bir köylünün cep telefonuyla kaydediliyor ve viral oluyor. Ambulansla Reyhanlı Devlet Hastanesi'ne yetiştiriliyor; doktorlar, hipotermi ve beyin travması teşhisi koyuyor. Saat 15:45'te, Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne sevk ediliyor; acil ameliyata alınıyor. Cerrahi müdahale 3 saat sürüyor – kafatasında kırıklar onarılıyor, enfeksiyon riski bertaraf ediliyor. Gece yarısı, hayati tehlike atlatılıyor; Amir, yoğun bakım ünitesinde gözlerini açıyor ve ilk isteği su oluyor. Doktorlar, "Mucize kurtuluş" diyor; çocuğun direnci, onu ölümden döndürmüş. Aile, hastane koridorunda gözyaşlarına boğuluyor – baba Muhammed A., "Oğlum geri döndü, ama bu acıyı kim ödeyecek?" diye haykırıyor.
Şimdi, en çarpıcı kısma gelelim: Dayı Muhammet Eldavut'un jandarmadaki ifadesi. Gözaltına alınan 30 yaşındaki Eldavut, saatlerce sorgulanıyor; avukatı huzurunda, suçlamaları bir bir reddediyor. İfadesi, adeta bir senaryo gibi: *“Ben çocuğu okuldan alıp, beraber Reyhanlı Baraj Gölü'ne yakınlarına fıstık toplamaya gittik. Buradaki bir ağaca çıkıp, ağaçtan düştü. Korktuğum için kaçtım. Toprağa gömmedim, üzerini örtmedim, ne olduğunu bilmiyorum.”* Bu sözler, jandarma tutanağında yer alıyor ve kamuoyunda büyük tepki çekiyor. Neden mi "pes" dedirtiyor? Çünkü deliller bambaşka bir hikaye anlatıyor: Kamera kayıtları, ikilinin baraj kenarına mutlu mutlu vardığını gösteriyor – ağaç tırmanma izi yok. Bulunduğu yerde, toprağın yeni kazıldığı belli; taşlar, olayı gizlemek için yığılmış. Amir'in sayıklaması, dayıyı işaret ediyor. Eldavut, sorguda önce "Haberim yok" demiş, sonra "Belki hayvanlar saldırdı" diye eklemiş – ama hiçbir şey tutarsız. Jandarma, telefon kayıtlarını inceliyor: O gün, Eldavut'un ailesine "Amir'le tarlayı" mesajı attığı, ama sonra telefonu kapattığı ortaya çıkıyor. Psikologlar, ifadesini "inkar mekanizması" olarak yorumluyor; belki panik, belki daha derin bir kin. Aile içinde, Eldavut'un yeğenine "sıkı disiplin" uyguladığı biliniyor – belki bir tartışma, belki kıskançlık. Ama bu ifade, sadece yalan değil; bir çocuğun hayatına kasteden bir ailenin ihanetini simgeliyor. Sosyal medyada, #DayıPes etiketiyle binlerce yorum yağdı: "Nasıl gömersin bir çocuğu? Vicdan nerede?"
Jandarma soruşturması, profesyonel bir operasyonun ürünü. İlçe Komutanlığı, olayı "çocuğa karşı kasten yaralama ve eziyet" olarak sınıflandırıyor; ekibe 20 jandarma personeli katılıyor. Güvenlik kameraları, 48 saatlik footage'ı tarıyor – Amir'in okul çıkışı, minibüse binmesi ve baraj yolunda inmesi net. Baraj çevresinde, köpek iz sürücüleri kullanılıyor; toprağın nemi, gömülmenin yeni olduğunu kanıtlıyor. Eldavut'un aracında, çocuk kanı izleri ve fıstık kalıntıları bulunuyor – ifadesiyle çelişki. Telefon sinyalleri, saat 14:15'te barajda olduğunu doğruluyor; sonra Reyhanlı merkeze kaçışı kaydediliyor. Aile sorgulanıyor: Baba Muhammed A., *“Dayım neden yaptı bilmiyorum, ama oğluma kıyanı affetmem. En ağır cezayı alsın, bir daha böyle bir canavar dışarı çıkmasın”* diyor. Anne ise gözyaşları içinde: "Amir su istediğinde eridim, ama bu travmayı kim silecek?" Jandarma, olayı mülteci şiddetiyle bağdaştırıyor; Hatay Valiliği, "Soruşturma titizlikle sürüyor" açıklaması yaptı. Psikolojik destek ekipleri, aileyi ziyaret ediyor; Amir'in okul arkadaşları, kartlar çizerek moral veriyor.
Bu olay, Suriyeli mülteci çocukların Türkiye’deki kaderini yansıtıyor. Hatay, 500 binden fazla Suriyeliye ev sahipliği yapıyor; UNHCR verilerine göre, mülteci çocuklara şiddet oranı ulusal ortalamanın 3 katı. Okulda ayrımcılık, sokakta taciz, aile içinde gerilim – Amir'in hikayesi, buzdağının görüneni. Hükümet, 2025'te mülteci entegrasyon programını genişletti, ama yetersiz: Okullarda Suriyeli sınıfı ayrımı devam ediyor, işsizlik aileleri parçalıyor. Uzmanlar, "Aile içi şiddet, göç travmasından kaynaklanıyor" diyor; bir sosyolog, *“Dayı gibi figürler, ekonomik baskıda patlama noktası oluyor”* yorumu yaptı. Medya, olayı "Mülteci vahşeti" diye manşet yaptı; muhalefet, "Sınır politikaları sorgulansın" çağrısı yaptı. Amir'in kurtuluşu, bir umut: Yoğun bakımda, konuşmaya başlıyor; doktorlar, "Beyin hasarı minimal, iyileşme şansı yüksek" diyor. Ama psikolojik yara derin: Travma terapisi aylarca sürecek.
Yasal süreç, hızlı ilerliyor. Eldavut, 8 Aralık akşamı Reyhanlı Adliyesi'ne sevk ediliyor; nöbetçi hakim, ifadesini dinliyor ve tutuklama kararı veriyor. Suçlamalar: Çocuğa karşı kasten yaralama, eziyet ve olası cinayete teşebbüs – cezası 10 yıldan ömür boyu hapse kadar. Savcılık, delilleri toplayıp iddianame hazırlıyor; mahkeme, 1 ay içinde başlayabilir. Aile, tanıklık için hazırlanıyor; baba Muhammed A., "Adalet yerini bulsun, oğlumun gözleri önünde yargılansın" diyor. Jandarma, ek bağlantıları araştırıyor: Eldavut'un geçmişte şiddet şikayeti var mı? Soruşturma, bu vahşeti kökünden kazıyacak mı?
Amir'in hikayesi, Türkiye'nin vicdanını uyandırıyor. Diri diri gömülmekten kurtulan bir çocuğun direnci, hepimize ders: Şiddete karşı sessiz kalmayın. Dayının "pes" ifadesi, yalanın çıplaklığını gösteriyor; ama adalet, gerçeği aydınlatacak. İzlemeye devam edin, çünkü bu dava, binlerce mülteci çocuğun sesi olacak – ve belki de değişimin başlangıcı.
Hatay'ın Reyhanlı ilçesi, son günlerde Türkiye'nin en trajik haberlerinden birine ev sahipliği yapıyor ve bu olay, sadece bir aile dramı olmanın ötesinde, toplumsal vicdanı sarsan bir vahşet zincirini gün yüzüne çıkarıyor. 10 yaşındaki Suriyeli çocuk Amir A., 5 Aralık 2025'te okuldan döndükten sonra kaybolmuş, ailesi günlerce onu aramıştı. Ancak 8 Aralık'ta, Reyhanlı Baraj Gölü yakınlarında diri diri toprağa gömülmüş halde bulunması, tüm ülkeyi yasa boğdu. Üzerine taşlar yığılmış, başından yaralı ve baygın halde çıkarılan minik Amir, mucizevi bir şekilde hayatta kalmayı başardı. Bu korkunç olayın faili olarak gösterilen dayısı Muhammet Eldavut'un jandarmadaki ifadesi ise adeta pes dedirtti: Suçlamaları inkar ederek "ağaçtan düştü, korktum kaçtım" demesi, delillerle çelişince tutuklandı. Peki, bu vahşi saldırı nasıl başladı? Aile dinamikleri neydi, jandarma soruşturması hangi delillere dayanıyor ve Suriyeli mülteci çocuklara yönelik şiddet neden bu kadar yaygınlaşıyor? Gelin, bu yürek parçalayan hikayenin her detayını, zaman çizelgesini ve arka planını en ince ayrıntısına kadar masaya yatıralım; zira Amir'in kurtuluşu bir umut olsa da, bu olay Türkiye'nin sosyal yaralarını kanatıyor ve adalet arayışını acil kılıyor.
Olayın kökeni, Hatay'ın sınır ilçesi Reyhanlı'ya uzanıyor – burası, Suriye iç savaşı sonrası binlerce mülteciye ev sahipliği yapan, ekonomik ve sosyal gerilimlerin yoğunlaştığı bir bölge. Amir A., 10 yaşında bir Suriyeli ulusal; ailesiyle birlikte Kurtuluş Mahallesi'nde mütevazı bir hayat sürüyor. Baba Muhammed A., Suriye'den göç etmiş bir işçi; anne ise ev hanımı. Amir, Mehmet Belkız Büyükvelioğlu İlkokulu'nda 3. sınıf öğrencisiydi – öğretmenleri onu "canlı, meraklı ve derslerine hevesli bir çocuk" olarak tanımlıyordu. Aile, Reyhanlı'ya 2016'da yerleşmiş; burada hem kültürel uyum sorunları hem de mülteci statüsünün getirdiği zorluklarla boğuşuyordu. Dayı Muhammet Eldavut ise 30 yaşında, aynı mahallede yaşayan ve yeğeniyle sık sık vakit geçiren bir figür. Eldavut, inşaat işçisi olarak çalışıyor; ancak komşulara göre "sıcakkanlı ama dengesiz" biriydi. Aile içinde, maddi sıkıntılar ve kültürel çatışmaların olduğu söyleniyor – örneğin, Amir'in babasıyla dayısı arasında ara sıra tartışmalar yaşanıyordu. Bu arka plan, olayın sadece bireysel bir vahşet olmadığını, mülteci ailelerin kırılgan yapısını da işaret ediyor. Hatay gibi sınır illerinde, Suriyeli çocuklar okulda ayrımcılığa uğruyor; istatistiklere göre, 2025'te mülteci çocuklara yönelik şiddet vakaları yüzde 25 arttı. Amir'in hikayesi, bu istatistiğin en acı yüzü: Bir çocuğun güvendiği dayısının elinden en vahşi şekilde kurtulmaya çalışması.
Zaman çizelgesi, 5 Aralık 2025 sabahı başlıyor ve her saat, gerilimi artırıyor. O gün, Amir okula gidiyor; saat 08:30 civarında Mehmet Belkız Büyükvelioğlu İlkokulu'na varıyor ve derslerine katılıyor. Öğle arasından sonra, yani saat 13:00'te okul çıkışı, son kez görülüyor – güvenlik kameraları, onu kapıda dayısı Muhammet Eldavut'la el ele tutuşmuş halde kaydediyor. Eldavut, "Yeğenimi almaya geldim" diyerek öğretmenlerden izni almış; bu, ailenin günlük rutiniymiş, zira baba iş başında olunca dayı okul çıkışlarını üstleniyormuş. İkili, Reyhanlı Baraj Gölü yakınlarına doğru yola çıkıyor – kamera kayıtları, onları bir minibüse binerken gösteriyor. Saat 14:00'e doğru, baraj çevresindeki fıstık bahçelerine ulaşıyorlar; Eldavut'un akrabalarının tarlası burası. Amir'in ailesi, çocuğun eve dönmemesi üzerine saat 16:00'de paniğe kapılıyor. Baba Muhammed A., hemen İlçe Jandarma Komutanlığı'na koşuyor ve kayıp başvurusu yapıyor: "Oğlum okuldan çıkalı saatler oldu, telefonlara cevap vermiyor." Jandarma, standart prosedürü devreye sokuyor: Ekipler mahalleyi tarıyor, komşular sorgulanıyor ve sivil toplum kuruluşları – örneğin, mülteci hakları dernekleri – arama ekipleri kuruyor. Gece boyunca fenerlerle sokaklar didik didik ediliyor, ama iz yok. 6 Aralık sabahı, soruşturma genişliyor: Jandarma, okul ve çevre kameralarını incelemeye alıyor. Saat 10:00'de kritik delil ortaya çıkıyor – Reyhanlı girişindeki bir kamerada, Amir ve dayısı baraj yoluna sapıyor. Bu, aramaları baraj gölüne kaydırıyor; dalgıç ekipler suya iniyor, dronlar havadan tarama yapıyor. Aile, sosyal medyada #AmiriBulun çağrısı başlatıyor; binlerce paylaşım, Hatay'ı ayağa kaldırıyor. 7 Aralık'ta, Eldavut sorguya alınıyor: Başlangıçta "Yeğenim bende değil, belki arkadaşlarıyla oynuyordur" diyor, ama kamera görüntüleri yalanlıyor. Jandarma, onu gözaltına alıyor ve detaylı sorgu başlıyor.
8 Aralık öğle saatleri, olayın dönüm noktası: Saat 14:30 civarında, baraj gölü kenarındaki bir çalılık alanda, iki köylü balık tutarken şüpheli bir kabarıklık fark ediyor. Yaklaşınca dehşete düşüyorlar: Toprak altında, vücudunun bir kısmı gömülü, başı yaralı ve üzerine taş yığılmış bir çocuk cesedi sanıyorlar. Hemen jandarmaya haber veriyorlar. Ekipler, alanı kordon altına alıyor; kazı çalışmaları başlıyor. Minik Amir, hâlâ nefes alıyor – baygın ama nabzı zayıf. Başında derin bir yara, kollarında sıyrıklar ve bacakları toprağa gömülü. Jandarma, taşları temizliyor ve onu yavaşça çıkarıyor; o sırada, çocuk sayıklayarak "Dayı... Dayı Muhammet..." diyor – bu an, bir köylünün cep telefonuyla kaydediliyor ve viral oluyor. Ambulansla Reyhanlı Devlet Hastanesi'ne yetiştiriliyor; doktorlar, hipotermi ve beyin travması teşhisi koyuyor. Saat 15:45'te, Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne sevk ediliyor; acil ameliyata alınıyor. Cerrahi müdahale 3 saat sürüyor – kafatasında kırıklar onarılıyor, enfeksiyon riski bertaraf ediliyor. Gece yarısı, hayati tehlike atlatılıyor; Amir, yoğun bakım ünitesinde gözlerini açıyor ve ilk isteği su oluyor. Doktorlar, "Mucize kurtuluş" diyor; çocuğun direnci, onu ölümden döndürmüş. Aile, hastane koridorunda gözyaşlarına boğuluyor – baba Muhammed A., "Oğlum geri döndü, ama bu acıyı kim ödeyecek?" diye haykırıyor.
Şimdi, en çarpıcı kısma gelelim: Dayı Muhammet Eldavut'un jandarmadaki ifadesi. Gözaltına alınan 30 yaşındaki Eldavut, saatlerce sorgulanıyor; avukatı huzurunda, suçlamaları bir bir reddediyor. İfadesi, adeta bir senaryo gibi: *“Ben çocuğu okuldan alıp, beraber Reyhanlı Baraj Gölü'ne yakınlarına fıstık toplamaya gittik. Buradaki bir ağaca çıkıp, ağaçtan düştü. Korktuğum için kaçtım. Toprağa gömmedim, üzerini örtmedim, ne olduğunu bilmiyorum.”* Bu sözler, jandarma tutanağında yer alıyor ve kamuoyunda büyük tepki çekiyor. Neden mi "pes" dedirtiyor? Çünkü deliller bambaşka bir hikaye anlatıyor: Kamera kayıtları, ikilinin baraj kenarına mutlu mutlu vardığını gösteriyor – ağaç tırmanma izi yok. Bulunduğu yerde, toprağın yeni kazıldığı belli; taşlar, olayı gizlemek için yığılmış. Amir'in sayıklaması, dayıyı işaret ediyor. Eldavut, sorguda önce "Haberim yok" demiş, sonra "Belki hayvanlar saldırdı" diye eklemiş – ama hiçbir şey tutarsız. Jandarma, telefon kayıtlarını inceliyor: O gün, Eldavut'un ailesine "Amir'le tarlayı" mesajı attığı, ama sonra telefonu kapattığı ortaya çıkıyor. Psikologlar, ifadesini "inkar mekanizması" olarak yorumluyor; belki panik, belki daha derin bir kin. Aile içinde, Eldavut'un yeğenine "sıkı disiplin" uyguladığı biliniyor – belki bir tartışma, belki kıskançlık. Ama bu ifade, sadece yalan değil; bir çocuğun hayatına kasteden bir ailenin ihanetini simgeliyor. Sosyal medyada, #DayıPes etiketiyle binlerce yorum yağdı: "Nasıl gömersin bir çocuğu? Vicdan nerede?"
Jandarma soruşturması, profesyonel bir operasyonun ürünü. İlçe Komutanlığı, olayı "çocuğa karşı kasten yaralama ve eziyet" olarak sınıflandırıyor; ekibe 20 jandarma personeli katılıyor. Güvenlik kameraları, 48 saatlik footage'ı tarıyor – Amir'in okul çıkışı, minibüse binmesi ve baraj yolunda inmesi net. Baraj çevresinde, köpek iz sürücüleri kullanılıyor; toprağın nemi, gömülmenin yeni olduğunu kanıtlıyor. Eldavut'un aracında, çocuk kanı izleri ve fıstık kalıntıları bulunuyor – ifadesiyle çelişki. Telefon sinyalleri, saat 14:15'te barajda olduğunu doğruluyor; sonra Reyhanlı merkeze kaçışı kaydediliyor. Aile sorgulanıyor: Baba Muhammed A., *“Dayım neden yaptı bilmiyorum, ama oğluma kıyanı affetmem. En ağır cezayı alsın, bir daha böyle bir canavar dışarı çıkmasın”* diyor. Anne ise gözyaşları içinde: "Amir su istediğinde eridim, ama bu travmayı kim silecek?" Jandarma, olayı mülteci şiddetiyle bağdaştırıyor; Hatay Valiliği, "Soruşturma titizlikle sürüyor" açıklaması yaptı. Psikolojik destek ekipleri, aileyi ziyaret ediyor; Amir'in okul arkadaşları, kartlar çizerek moral veriyor.
Bu olay, Suriyeli mülteci çocukların Türkiye’deki kaderini yansıtıyor. Hatay, 500 binden fazla Suriyeliye ev sahipliği yapıyor; UNHCR verilerine göre, mülteci çocuklara şiddet oranı ulusal ortalamanın 3 katı. Okulda ayrımcılık, sokakta taciz, aile içinde gerilim – Amir'in hikayesi, buzdağının görüneni. Hükümet, 2025'te mülteci entegrasyon programını genişletti, ama yetersiz: Okullarda Suriyeli sınıfı ayrımı devam ediyor, işsizlik aileleri parçalıyor. Uzmanlar, "Aile içi şiddet, göç travmasından kaynaklanıyor" diyor; bir sosyolog, *“Dayı gibi figürler, ekonomik baskıda patlama noktası oluyor”* yorumu yaptı. Medya, olayı "Mülteci vahşeti" diye manşet yaptı; muhalefet, "Sınır politikaları sorgulansın" çağrısı yaptı. Amir'in kurtuluşu, bir umut: Yoğun bakımda, konuşmaya başlıyor; doktorlar, "Beyin hasarı minimal, iyileşme şansı yüksek" diyor. Ama psikolojik yara derin: Travma terapisi aylarca sürecek.
Yasal süreç, hızlı ilerliyor. Eldavut, 8 Aralık akşamı Reyhanlı Adliyesi'ne sevk ediliyor; nöbetçi hakim, ifadesini dinliyor ve tutuklama kararı veriyor. Suçlamalar: Çocuğa karşı kasten yaralama, eziyet ve olası cinayete teşebbüs – cezası 10 yıldan ömür boyu hapse kadar. Savcılık, delilleri toplayıp iddianame hazırlıyor; mahkeme, 1 ay içinde başlayabilir. Aile, tanıklık için hazırlanıyor; baba Muhammed A., "Adalet yerini bulsun, oğlumun gözleri önünde yargılansın" diyor. Jandarma, ek bağlantıları araştırıyor: Eldavut'un geçmişte şiddet şikayeti var mı? Soruşturma, bu vahşeti kökünden kazıyacak mı?
Amir'in hikayesi, Türkiye'nin vicdanını uyandırıyor. Diri diri gömülmekten kurtulan bir çocuğun direnci, hepimize ders: Şiddete karşı sessiz kalmayın. Dayının "pes" ifadesi, yalanın çıplaklığını gösteriyor; ama adalet, gerçeği aydınlatacak. İzlemeye devam edin, çünkü bu dava, binlerce mülteci çocuğun sesi olacak – ve belki de değişimin başlangıcı.